با سلام خدمت همه کاربران لاست دوست سایت
باز هم با یک تاپیک جدید در خدمت دوستان هستم .
در بین کاربران سایت وقتی نوشته های خودم رو میخونم حس میکنم بیشتر از هر کس دیگه ای نسبت به این سریال انتقاد داشته ام و بیش از هر کس دیگری سعی کردم به نقطه های ضعف این داستان نگاه کنم . شاید از همین بابت کار به جایی رسیده باشه که دوستان تصور کنن این فرخ حتما یک جور دید منفی به این داستان پیدا کرده که این شکلی نقد میکنه .
اما خوب در واقع حقیقت غیر از این است . در حال نزدیک شدن به سومین سالی هستم که لاست رو میبینم و سعی میکنم اتفاقات اون رو تو ذهنم حلاجی کنم .
حقیقت اینست که لاست برای همه ما دنیایی جدید بود که پیش از این با اون آشنایی نداشتیم . دنیایی که بیش از هر موضوع دیگه ای ذهن ما رو به خودش درگیر کرد و ما را به اعماق داستانی کشید که شاید در مابقی عمرمان دیگر تکرار نشود .
معمولا اتفاقاتی در زندگی آدم وجود داره که با این که با تمام وجود دلمون میخواد در جلوه های مختلف زندگی بازم شاهدش باشیم اما فقط برای یکبار ممکنه این شانس رو داشته باشیم که با اونها درگیر بشیم .
مسلما بعد از این سریالهایی با مضامینی شبیه به لاست و یا فیلمهایی با موضوعاتی نزدیک به لاست ساخته خواهد شد و هر بار که ما اینها رو میبینیم تو دلمون میخندیم و میگیم که .. ببین خواستن یک چیزی درست کنن مثل لاست.
لحظات زیبا و درگیرانه ای که با لاست داشتیم مسلما تا مدتهای مدیدی تکرار نخواهند شد و معماهایی که در این مجموعه ما را با خود درگیر کرد شاید در هیچ داستان دیگری اعم از فیلم , سریال و کتاب تکرار نشود .
اکنون که به پایان این راه نزدیک شده ایم و وقت آن رسیده که کمی بیشتر به آنچه لاست به ما نشان داد فکر کنیم .
بشر به طور ذاتی به سمت معماها و البته حل کردن معماها کشیده میشود و لاست ما را با خود به اعماق دنیای معماها برد , معماهایی که در یک جزیره گمشده اتفاق می افتادند , جزیره ای که خود بزرگترین معمای لاست بود و شاید باید ۳ فصل میگذشت تا ما با این معما اصلی داستان آشنا شویم . نویسندگان لاست در این داستان فوق العاده ما را وادار کردند که از حداکثر ظرفیت ذهنی خود بهره بگیریم و قدم به قدم با معماهای مختلف و سوالاتی که برایمان ایجاد شده بود پیش برویم . قابلیتهای ذهنی خیلی از ما با لاست بالاتر رفت و نگرشمان به دنیای اطراف با این مجموعه تغییر پیدا کرد .
ارتباط مثال زدنی آدمهای این مجموعه در فصول اولیه , باعث شد تا هر اپیزود بیش از اپیزود قبل وارد روابط بین این آدمها شویم و به طور ذهنی خود را در جایگاه ایشان بگذاریم و فکر کنیم که ما هم یکی از این افراد هستیم . خیلی از مواقع ما همانی بودیم که افراد اوشینک بودند و همان واکنشی را نشان میدادیم که آنها نشان میدادند .
هیجان , ترس , غرور , خشم , کنجکاوی , اعتقاد , سرنوشت و … , کلمات و موضوعاتی بودند که انگار برای خود ما اتفاق می افتاد و ما را به راحتی با داستان همراه میکرد .
نوشته های نویسندگان بخصوص در فصل اول داستان به حدی موجز و گیرا بود که با هر کدام از آنها به راحتی قانع میشدیم و با منطق ذهنی خود به مبارزه برمیخواستیم .
کاریزما و شخصیت پردازی کاراکترها در فصل اول چنان زیبا شکل گرفته بود که اکنون که به فصل ششم از داستان رسیده ایم هنوز که هنوز است بر همان پایه به دیدن لاست مینشینیم و میدانیم که این بنیان چنان محکم بوده که میتواند با همین کیفیت چند فصل دیگر هم ادامه یابد و ما را هم با خود ببرد .
لاست خود به خود در ناخودآگاه ذهن ما جای گرفته و مطمئن باشید با تمام شدن این مجموعه کسی که بیشترین مفهوم گمشدگی در او ایجاد خواهد شد خود ما هستیم , این داستان نیست که در ما غرق شده و این جزیره نیست که در دنیا گمشده , این ما هستیم که تا آخر وجودمان در این جزیره گمشده است …
روزها به بحث درباره آن میپردازیم و شبها به جزیره میرویم و درآن سیر میکنیم , بعد از ظهرمان به نوشتن از لاست میگذرد و خوابمان در اعماق جنگلهای سرسبز جزیره سپری میشود , رویایمان همراه شدن با قهرمانان داستان در فضای زیبای جزیره و جویبارهای بکر آن است و کابوسمان فرار کردن از دست دود سیاه , در کنار جزیره مینشینیم و به ساحل زیبای آن خیره میشویم و شب را در کنار آتشی که سعید درست کرده میگذرانیم , به دست جیکوب عمر جاودان میابیم و در معبد محاکمه میشویم و مورد بخشش قرار میگیریم …
ما وارث تمامی حسهای خوبی هستیم که در مدت این چند سال با لاست داشته ایم .
روزی که اپیزود The End را میبینیم , مدتی به صفحه نمایشگرمان خیره میشویم و با خودمان میگوییم : واقعا تمام شد ؟!!
بله درست است . لاست ثانیه هایی پیش پایان یافت و همه دست اندر کاران نمایش که آخرین گروههایی بودند که با لاست سرو کار داشتند نیز به منزلشان رفتند . لاست پایان یافت و سازندگان بعد از مدتها با آرامش سرشان را روی بالش میگذارند و چشم فرو میبندند .
خیال آنها راحت شده است زیرا دیگر نگران جانشینان جیکوب در جزیره نیستند .
دوستان , ما داوطلبان نهایی این داستان هستیم . همه خواهند رفت و این ما هستیم که باید تا آخر عمر از جزیره محافظت کنیم . به تنهایی در جزیره قدم بزنیم و به داستان طولانی نزاع خیر و شر بیاندیشیم .
روزی که برای اولین بار به اولین اپیزود لاست نگاه کردیم همان زمانی بود که جیکوب دستش را بر روی شانه ما گذاشت و ما را به یک داوطلب و محافظ داستان تبدیل کرد .
روزی که برای اولین بار لاست را دیدیم خود به خود وارد جزیره ای شدیم که حتی از طریق مختصات ۳۲۵ هم نمی توانیم از آن خارج شویم .
روزی که لاست تمام میشود همه از جزیره با آخرین وسیله ای که مانده خارج میشوند و این ما هستیم که می مانیم …
تا مدتها دلتنگ آنهایی میشویم که رفتند …
مدتها به غروب آفتاب در کنار ساحل خیره میشویم …
روزهای زیادی را مانند جیکوب در تنهایی میگذرانیم …
شبهای متمادی را در کنار پای مجسمه به آسمان نگاه میکنیم …
و یک روز..
دوباره همه چیز شروع میشود !!
زیرا از اول تصمیم گرفته ایم که هواپیمایی جدید را به جزیره بیاوریم .
هواپیمایی به نام اوشینک ۸۱۵ …
نوشتن دیدگاه
شما باید برای ارسال نظر وارد سایت شده باشید سپس نظر خود را ارسال نمایید .
آخرین دیدگاه های بلاگ